Tullio Hermil é un mozo dunha boa familia. Casado coa fermosa Giuliana, á que di amar, élle infiel continuamente, créndose vítima das súas propias paixóns. Giuliana, doce e amorosa, sopórtao todo de xeito estoica. Con todo, cando Tullio comece a sospeitar que a súa esposa púidolle ser infiel comezará para el un tormento que terá unhas dramáticas consecuencias.
Escrito cunha linguaxe lírico e cheo de metáforas, ‘O inocente’ fálanos do tormento e da expiación. Tullio crese escravo das súas paixóns, é infiel case porque non pode evitalo, e espera da súa esposa que o entenda e perdóeo. Só se dará conta do dano que fixo, da dor que causou, cando sexa el a vítima da infidelidade. Entón, ai amigo, cambiarán tórnalas e darase conta de que hai ocasións que a dor que se causa é imposible ser reparado.
A prosa de Gabriele D’Annunzio está próxima á poesía, e iso dalgún xeito alixeira a carga dramática da novela. A súa linguaxe é preciosista, cheo de símbolos, de repeticións, e permíteche bucear nos sentimentos de Tullio e Giuliana desde unha distancia prudente, o cal eu agradecín de corazón, aínda que non fose esa a intención de D’Annunzio cando o escribiu…
Do aspecto físico do libro pouco máis podo engadir, salvo que estou moi namorada. dÉpoca sabe coidar ata o máis mínimo detalle e é un gozo poder gozar de libros tan ben coidados, feitos con tanto amor. A tradución é exquisita, a introdución é marabillosa, a encuadernación de calidade, e amigos, iso nótase. O día que o empecei a ler, logo de dar un paseo co can, acompañando o libro de café e galletas de mantequilla, ese día foi un día fermoso.
Creo que moitas veces subestimamos o poder que a lectura ten en nós. Será porque estou nunha delicada situación persoal, pero non deixo de maravillarme neste sentido. Como un bo libro (e unha cunca de té, si poñémosnos/poñémonos quisquillosos) pode axudarche a reconciliarche con certas situacións. Como pode facer que nos sintamos mellor, aínda que sexa durante un intre, lendo historias que nos afectan en maior ou menor sentido. ‘O inocente’ serviume para reconciliarme con certos sentimentos, para gozar do pracer sinxelo de abrir un libro e mergullarse nel. Por todo iso, grazas.
Recordo (e o meu perversión daquel tempo sorpréndeme) que entre as razóns que a min mesmo dábame para aquietar a miña conciencia, esta era a máis forte: a grandeza moral é froito da violencia dos sufrimentos superados; para que ela tivese a oportunidade de aparecer como unha heroína, era preciso que sufrise o que eu lle facía sufrir.
Sarah Manzano