Os asasinos en serie exerceron unha terrible fascinación no imaxinario popular desde os tempos de Jack o Destripador. Supoño que, en parte, pode deberse aos intentos por entender algo que non é entendible: a súa falta de empatía, a súa inhumanidad. Que é o que ocorre nas súas mentes para que obren dese xeito. Quizá tamén porque a súa maldade intrínseca achégaos aos personaxes de ficción, e as fronteiras entre o que é a realidade e non se difumina neles. En todos eles latexa un concepto moi profundo, e é o concepto mesmo do mal.

A novela gráfica “O meu amigo Dahmer”, que fai moi pouco acaba de editar Astiberri, trata un tema relacionado con todo isto. A obra de Derf Backderf (Ohio, 1959) repasa a adolescencia do que sería un dos peores asasinos en serie da historia dos Estados Unidos, Jeffrey Dahmer, coñecido como “O carnicero de Milwaukee”. Coa salvidade de que non se propón facer un retrato completo, ou un traballo de investigación. O autor da obra foi un dos seus compañeiros de clase no instituto, e esta curiosa coincidencia dálle a oportunidade de dar a súa versión de como puido formarse a mentalidad psicopática de Dahmer desde a súa mocidade.

Para o autor, a figura de Dahmer era moito máis complexa do que reflectiron os medios, habituados como sempre a quedarse na superficie da noticia. Como testemuña directa, pois, Backderf pode sinalar o lento camiño ao inferno que Dahmer realizou; un camiño cheo de fitos non pouco frecuentes nestes casos: un pai autoritario e logo ausente, unha nai doente, unha homosexualidad mal asumida, un falta de habilidades sociais que non lle axudou no instituto e que finalmente leváronlle a un pertinaz alcoholismo xa na adolescencia, e a unha progresiva falta de empatía por calquera ser vivo.

Sigue leyendo →

Teño que dicirvos que este libro foi unha das sorpresas máis agradables que hei ter últimamente. Chegou á miña vida como chegan as boas cousas, de súpeto e sen avisar, e desde o primeiro minuto que o tiven entre as miñas mans souben que nos iamos a levar moi pero que moi ben. E é que Inglaterra, o seu Inglaterra de A.G. Macdonell tíñao todo para namorarme.

O libro comeza co I Guerra Mundial, pero non pensedes nin por un segundo que se trata dun libro bélico. Alí, nunha trinchera, coinciden o escocés Donald Cameron e o galés Ewan Davies, e ambos mozos pregúntanse pola verdadeira esencia do espírito inglés, incomprensible para eles dado a súa condición de ?estranxeiros?. Alí nacerá a idea de escribir un libro sobre a verdadeira natureza inglesa, e a iso precisamente dedicarase anos máis tarde o noso protagonista na seguintes páxinas.

Sigue leyendo →

GE

GeORGE R.R. MARTIN

Canción de xeo e lume é unha multipremiada serie de novelas e novelas curtas de fantasía épica escritas polo novelista e guionista estadounidense George R. R. Martin. Martin comezou a escribir a serie en 1991 e o primeiro tomo publicouse en 1996. Originalmente planeada como unha trilogía, actualmente espérase que a serie sexa unha heptalogía, xa que ten cinco tomos publicados e dous máis planeados. Tamén hai tres novelas curtas que actúan como precuelas da serie; e unha serie de novelas curtas que recompilan os capítulos dedicados a un personaxe determinado, xa publicados nas novelas principais. Unha delas gañou un Premio Hugo. A serie foi traducida a máis de trinta idiomas1 e o cuarto tomo alcanzou o primeiro lugar na lista de best sellers do New York Estafes trala súa publicación.2 En total, a serie vendeu 2,2 millóns de copias nos Estados Unidos.

A historia de Canción de xeo e lume sitúase nun mundo ficticio medieval, principalmente nun continente chamado Poñente pero tamén nun vasto continente oriental, coñecido como Essos.4 A maior parte dos personaxes son humanos pero a medida que a serie avanza aparecen outras razas. Hai tres liñas argumentales na serie: a crónica da guerra civil dinástica polo control de Poñente entre varias familias nobres; a crecente ameaza dos Outros e os salvaxes, apenas contida por un inmenso muro de xeo que protexe o norte de Poñente; e a viaxe de Daenerys Targaryen, a filla exiliada do rei que foi asasinado noutra guerra civil fai quince anos, quen busca regresar a Poñente a reclamar os seus dereitos. Estas tres historias interactúan entre si e son extremadamente co-dependentes.

A serie está narrada en terceira persoa a través dos ollos de varios personaxes. Para o final do quinto tomo, houbo treintaiún puntos de vista, incluíndo nove personaxes que só apareceron unha vez.

Aínda que a serie sitúase nun mundo ficticio e Martin citou a J. R. R. Tolkien,5 Jack Vance6 e a Tad Williams, como as súas influencias, a serie difiere dos traballos destes autores no feito de que se interesa e utiliza máis os elementos realistas que os fantásticos. Mentres Tolkien inspirábase na mitología,8 Canción de xeo e lume inspírase na historia medieval, especialmente na Guerra das Dúas Rosas.9 Así mesmo, a serie considérase unha das obras máis innovadoras do xénero, debido ao gran número e a complejidad dos seus personaxes, o intrincado das tramas políticas, e a súa falta de censura en temas de violencia, sexo ou ata ao abordar tabús como o incesto.