Os asasinos en serie exerceron unha terrible fascinación no imaxinario popular desde os tempos de Jack o Destripador. Supoño que, en parte, pode deberse aos intentos por entender algo que non é entendible: a súa falta de empatía, a súa inhumanidad. Que é o que ocorre nas súas mentes para que obren dese xeito. Quizá tamén porque a súa maldade intrínseca achégaos aos personaxes de ficción, e as fronteiras entre o que é a realidade e non se difumina neles. En todos eles latexa un concepto moi profundo, e é o concepto mesmo do mal.
A novela gráfica “O meu amigo Dahmer”, que fai moi pouco acaba de editar Astiberri, trata un tema relacionado con todo isto. A obra de Derf Backderf (Ohio, 1959) repasa a adolescencia do que sería un dos peores asasinos en serie da historia dos Estados Unidos, Jeffrey Dahmer, coñecido como “O carnicero de Milwaukee”. Coa salvidade de que non se propón facer un retrato completo, ou un traballo de investigación. O autor da obra foi un dos seus compañeiros de clase no instituto, e esta curiosa coincidencia dálle a oportunidade de dar a súa versión de como puido formarse a mentalidad psicopática de Dahmer desde a súa mocidade.
Para o autor, a figura de Dahmer era moito máis complexa do que reflectiron os medios, habituados como sempre a quedarse na superficie da noticia. Como testemuña directa, pois, Backderf pode sinalar o lento camiño ao inferno que Dahmer realizou; un camiño cheo de fitos non pouco frecuentes nestes casos: un pai autoritario e logo ausente, unha nai doente, unha homosexualidad mal asumida, un falta de habilidades sociais que non lle axudou no instituto e que finalmente leváronlle a un pertinaz alcoholismo xa na adolescencia, e a unha progresiva falta de empatía por calquera ser vivo.
