Pierre é autor de cómics e pai de dúas nenas. A súa vida está marcada por unha depresión existencial que lle leva á continua insastifacción, a infelicidade e, sobre todo, a ruína económica. Chegado a un punto de non retorno, a solución pasa por pedir un adianto polo seu próximo libro e poñerse a rebuscar no seu interior algo co que terminalo. Esa procura converterase finalmente nunha viaxe á infancia onde axustar contas cun mesmo. Pierre Wazem, habitualmente publicado como guionista (‘O fin do mundo’ xunto a Tom TiraBosco), preséntase como autor completo en en ‘Marte ida e volta’, unha novela gráfica intimista recientemente editado pola Cúpula.
O álbum está suscitado cunha perspectiva metaficcional: ‘Marte ida e volta‘ é a historia de como se fixo ‘Marte ida e volta’. O protagonista, un debuxante sospechosamente parecido ao autor real, está pasando por un mal momento persoal que se enquista debido á súa falta de inspiración. Atopará o xeito de poñerse en marcha refuxiándose nunha cabana abandonada onde a viaxe a Marte do título converterase nunha viaxe interior á súa infancia para axustar contas pendentes.
Tullio Hermil é un mozo dunha boa familia. Casado coa fermosa Giuliana, á que di amar, élle infiel continuamente, créndose vítima das súas propias paixóns. Giuliana, doce e amorosa, sopórtao todo de xeito estoica. Con todo, cando Tullio comece a sospeitar que a súa esposa púidolle ser infiel comezará para el un tormento que terá unhas dramáticas consecuencias.
Escrito cunha linguaxe lírico e cheo de metáforas, ‘O inocente’ fálanos do tormento e da expiación. Tullio crese escravo das súas paixóns, é infiel case porque non pode evitalo, e espera da súa esposa que o entenda e perdóeo. Só se dará conta do dano que fixo, da dor que causou, cando sexa el a vítima da infidelidade. Entón, ai amigo, cambiarán tórnalas e darase conta de que hai ocasións que a dor que se causa é imposible ser reparado.
A prosa de Gabriele D’Annunzio está próxima á poesía, e iso dalgún xeito alixeira a carga dramática da novela. A súa linguaxe é preciosista, cheo de símbolos, de repeticións, e permíteche bucear nos sentimentos de Tullio e Giuliana desde unha distancia prudente, o cal eu agradecín de corazón, aínda que non fose esa a intención de D’Annunzio cando o escribiu…
A vida está chea de casualidades, ou iso din. No meu caso, parece que hai unha especie de conspiración silenciosa para que lea leste O jilguero de Donna Tartt. Vino fai cousa dun mes, nunha librería, e xa me chamou a atención. Despois, un novo amigo faloume del, e xa o pasado domingo vía a entrevista que lle facían no programa Páxina 2. E agora danlle o Premio Pulitzer de Novela polo que si, non me queda máis remedio que lelo. Son demasiados sinais xa…
Publicada no noso país por Lumen, “O jilguero” tráenos a historia de Theo Decker, un neno de once anos que perde á súa nai nunha explosión no Museo Metropolitan. Ese mesmo día, tamén Theo roubará un cadro do século XVIII coa representación dun jilguero, e ese cadro acompañarao nunha vida de delincuencia e drogas ata chegar a un hotel en Amsterdam, onde precisamente comeza a nosa historia. Unha historia que atrapa desde a primeira páxina e que lle valeu ser a ganadora do Pulitzer e copar as listas dos libros máis vendidos.
Con este video estraido da paxina do programa “paxina 2″ de televisión Española. Convidamovos a celebrar este día tan entrañable cun bo libro “un almorzo, un xantar ou unha cea aconpañada poLo noso mellor amigo” O libro
Hoxe, día 21 de marzo, celebramos o día do xénero máis sublime da literatura, e con todo, o menos apreciado e o menos lido: a Poesía.
É cousa do pasado a poesía? Non diremos nada novo ao afirmar que, si xa é difícil vivir da literatura, resulta ciertamente imposible vivir da poesía. Penso en poetas españois contemporáneos: os primeiros que acoden á miña mente, de forma atropelada, teñen como ocupación o xornalismo (Andrés Trapiello), a empresa (Josep Lluís Aguiló), a docencia (Francisco Díaz de Castro, Guillermo Carnero) ou estiveron nun cargo público (Luís Alberto de Cuenca, Pere A. Martorell). Ou ata está o caso do gran Vicente Galego, que ata onde eu sé, traballaba nunha planta de reciclaje.
Non se vive da poesía
Iso está claro. A poesía, si seica, vívese. E isto é algo que temos que transmitir.
Como profesor en Secundaria, podo ser testemuña de como os mozos van perdendo (así, en xeral, porque sempre hai excepcións) a súa creatividade e a súa originalidad para acabar asimilando unha especie de mentalidad mercantilista e pragmática que, desgraciadametne, o ensino segue transmitindo. Si a iso unímoslle o pouco interese que suscita de seu a poesía (quero dicir, sen o resorte que poida causar algo ou alguén que a faga máis atractiva), esta non ten nada que facer contra todos os cantos de sirena que oe un adolescente hoxe en día.
E con todo, en moitas das ocasións nas que creei poesía cos alumnos obtiven resultados xeniais. Ata con eses alumnos etiquetados como “de necesidades educativas especiais”. Eles mesmos son os primeiros sorprendidos polos resultados. A semana pasada, por exemplo, lin aos alumnos de 4º uns haikus que fixeran eles mesmos en 2º, sen dicirlles quen eran os autores. Moitos só os recordaban vagamente, e agora, coa distancia do tempo, gozáronos e apreciraon, ¡sen saber que eran seus! read more »
Os asasinos en serie exerceron unha terrible fascinación no imaxinario popular desde os tempos de Jack o Destripador. Supoño que, en parte, pode deberse aos intentos por entender algo que non é entendible: a súa falta de empatía, a súa inhumanidad. Que é o que ocorre nas súas mentes para que obren dese xeito. Quizá tamén porque a súa maldade intrínseca achégaos aos personaxes de ficción, e as fronteiras entre o que é a realidade e non se difumina neles. En todos eles latexa un concepto moi profundo, e é o concepto mesmo do mal.
A novela gráfica “O meu amigo Dahmer”, que fai moi pouco acaba de editar Astiberri, trata un tema relacionado con todo isto. A obra de Derf Backderf (Ohio, 1959) repasa a adolescencia do que sería un dos peores asasinos en serie da historia dos Estados Unidos, Jeffrey Dahmer, coñecido como “O carnicero de Milwaukee”. Coa salvidade de que non se propón facer un retrato completo, ou un traballo de investigación. O autor da obra foi un dos seus compañeiros de clase no instituto, e esta curiosa coincidencia dálle a oportunidade de dar a súa versión de como puido formarse a mentalidad psicopática de Dahmer desde a súa mocidade.
Para o autor, a figura de Dahmer era moito máis complexa do que reflectiron os medios, habituados como sempre a quedarse na superficie da noticia. Como testemuña directa, pois, Backderf pode sinalar o lento camiño ao inferno que Dahmer realizou; un camiño cheo de fitos non pouco frecuentes nestes casos: un pai autoritario e logo ausente, unha nai doente, unha homosexualidad mal asumida, un falta de habilidades sociais que non lle axudou no instituto e que finalmente leváronlle a un pertinaz alcoholismo xa na adolescencia, e a unha progresiva falta de empatía por calquera ser vivo.
Teño que dicirvos que este libro foi unha das sorpresas máis agradables que hei ter últimamente. Chegou á miña vida como chegan as boas cousas, de súpeto e sen avisar, e desde o primeiro minuto que o tiven entre as miñas mans souben que nos iamos a levar moi pero que moi ben. E é que Inglaterra, o seu Inglaterra de A.G. Macdonell tíñao todo para namorarme.
O libro comeza co I Guerra Mundial, pero non pensedes nin por un segundo que se trata dun libro bélico. Alí, nunha trinchera, coinciden o escocés Donald Cameron e o galés Ewan Davies, e ambos mozos pregúntanse pola verdadeira esencia do espírito inglés, incomprensible para eles dado a súa condición de ?estranxeiros?. Alí nacerá a idea de escribir un libro sobre a verdadeira natureza inglesa, e a iso precisamente dedicarase anos máis tarde o noso protagonista na seguintes páxinas.
Facía moito tempo que non gozaba tanto cunha novela. Pero moito moito. E a culpable de que pase uns días enganchado ás súas páxinas foi O corpo humano, segunda novela de Paolo Giordano, que por si non vos acordades fai uns añitos sorprendeunos a todos coa marabillosa A soidade dos números primos. Así que claro, co listón tan alto, o escritor italiano tiña complicado o seu seguinte paso. Pois ben, xa vos podo dicir que o que fixo foi confirmar que estamos ante un autor dos bos de verdade.
E o seu traballo custoulle ademais escribir este título, xa que logo da borracheira de tanto éxito, sendo tan novo e vendendo a friolera de sete millóns de exemplares do seu primeiro libro, non é de estrañar que haxa ter problemas para atoparse a si mesmo e dubidar de si era capaz de escribir algo tan bo como o anterior. Tanto foi así que logo de moitas voltas e de intentalo todo, a inspiración chegoulle poñendo terra polo medio e marchándose a Afganistán co exército italiano. Si, extremo, pero vendo o resultado acertou de cheo.
Canción de xeo e lume é unha multipremiada serie de novelas e novelas curtas de fantasía épica escritas polo novelista e guionista estadounidense George R. R. Martin. Martin comezou a escribir a serie en 1991 e o primeiro tomo publicouse en 1996. Originalmente planeada como unha trilogía, actualmente espérase que a serie sexa unha heptalogía, xa que ten cinco tomos publicados e dous máis planeados. Tamén hai tres novelas curtas que actúan como precuelas da serie; e unha serie de novelas curtas que recompilan os capítulos dedicados a un personaxe determinado, xa publicados nas novelas principais. Unha delas gañou un Premio Hugo. A serie foi traducida a máis de trinta idiomas1 e o cuarto tomo alcanzou o primeiro lugar na lista de best sellers do New York Estafes trala súa publicación.2 En total, a serie vendeu 2,2 millóns de copias nos Estados Unidos.
A historia de Canción de xeo e lume sitúase nun mundo ficticio medieval, principalmente nun continente chamado Poñente pero tamén nun vasto continente oriental, coñecido como Essos.4 A maior parte dos personaxes son humanos pero a medida que a serie avanza aparecen outras razas. Hai tres liñas argumentales na serie: a crónica da guerra civil dinástica polo control de Poñente entre varias familias nobres; a crecente ameaza dos Outros e os salvaxes, apenas contida por un inmenso muro de xeo que protexe o norte de Poñente; e a viaxe de Daenerys Targaryen, a filla exiliada do rei que foi asasinado noutra guerra civil fai quince anos, quen busca regresar a Poñente a reclamar os seus dereitos. Estas tres historias interactúan entre si e son extremadamente co-dependentes.
A serie está narrada en terceira persoa a través dos ollos de varios personaxes. Para o final do quinto tomo, houbo treintaiún puntos de vista, incluíndo nove personaxes que só apareceron unha vez.
Aínda que a serie sitúase nun mundo ficticio e Martin citou a J. R. R. Tolkien,5 Jack Vance6 e a Tad Williams, como as súas influencias, a serie difiere dos traballos destes autores no feito de que se interesa e utiliza máis os elementos realistas que os fantásticos. Mentres Tolkien inspirábase na mitología,8 Canción de xeo e lume inspírase na historia medieval, especialmente na Guerra das Dúas Rosas.9 Así mesmo, a serie considérase unha das obras máis innovadoras do xénero, debido ao gran número e a complejidad dos seus personaxes, o intrincado das tramas políticas, e a súa falta de censura en temas de violencia, sexo ou ata ao abordar tabús como o incesto.
Henning Mankell demostrou en todas as súas novelas que o amor é un bálsamo que o cura todo, e en Zapatos italianos esa medicina natural propágase a través de cada unha das súas páxinas e tamén de cada un dos seus personaxes ata conseguir sanar máis dun alma tanto na ficción como na realidade.
Fredrik Wellin é o personaxe principal de Zapatos italianos, e é, ademais, o encargado de exercer as funcións de narrador, o que dota á historia dun ton intimista e persoal, establecendo un cara a cara moi directo e conmovedor co lector.
Fredrik Wellin, médico retirado, vive só nunha illa próxima á costa sueca, ata que a chegada dun antigo amor ao que abandonou no pasado irrompe no seu monótono pero buscado illamento. Trátase de Harriet, quen, gravemente doente, veu a pedirlle que cumpra a antiga promesa de mocidade de levala a unha lagoa ao norte do país. Harriet trae consigo a Louise, unha filla de ambos, de cuxa existencia el nada sabía. Obrigado, agora, a asistir ao lento final de Harriet e a crear uns vínculos paterno-filiales con quen, en realidade, é unha descoñecida, Fredrik iniciará unha viaxe cara á súa propia dor. Os erros do pasado sepultos na soidade da illa reavivan as súas remordimientos. Entre eles, o terrible segredo que o afastou da profesión e polo que decidiu fuxir do mundo.
Así, o implacable inverno nórdico e o inhóspito paraxe no que habita o protagonista son un reflexo do seu interior. E a atmosfera sen carga e morte que se estende nesa inmensidade glaciar é o castigo que se inflinge a si mesmo. Atormentado pola culpa, Fredrik deberá saldar contas co pasado para, xa na vellez, recuperar a capacidade de vivir en compañía sen esconderse da realidade.
Lonxe dos excesos do melodrama, Mankell retrata con sobriedade a un home sacudido pola traxedia. Na mellor tradición literaria sueca, logra que a paisaxe, desolador e inerme, dominado polo xeo que alcanza o horizonte, describa a elección vital do seu protagonista. Arriscada, existencialista e moi nórdica, Zapatos italianos é a oportunidade de descubrir a vertente máis intimista do gran mestre do xénero policiaco.
Por todo iso, recomendo fervientemente ler Zapatos italianos, de Henning Mankell, unha boa novela, que nos fará reflexionar sobre a vida e que ao mesmo tempo saberá emocionarnos ata a medula.
Sama halnya dengan berbagai macam jenis yang telah terjadi seperti agen togel online yang sangat membuat berbagai individu sibuk untuk segera memiliki hal seperti prediksi togel online tapi akan sangat begitu indah jika dilakukan secara bersama sama dengan memiliki dan perjuangan dalam bandar togel online dan memang perlu kamu ingat bahwa sesungguhnya yang memiliki itu semuad adalah singapore pools memang layak memegang rekor terbaik saat ini. untuk itu mari berlomba dan mengajak untuk bermain.
Pierre é autor de cómics e pai de dúas nenas. A súa vida está marcada por unha depresión existencial que lle leva á continua insastifacción, a infelicidade e, sobre todo, a ruína económica. Chegado a un punto de non retorno, a solución pasa por pedir un adianto polo seu próximo libro e poñerse a rebuscar no seu interior algo co que terminalo. Esa procura converterase finalmente nunha viaxe á infancia onde axustar contas cun mesmo. Pierre Wazem, habitualmente publicado como guionista (‘O fin do mundo’ xunto a Tom TiraBosco), preséntase como autor completo en en ‘Marte ida e volta’, unha novela gráfica intimista recientemente editado pola Cúpula.
