Hoxe, día 21 de marzo, celebramos o día do xénero máis sublime da literatura, e con todo, o menos apreciado e o menos lido: a Poesía.

É cousa do pasado a poesía? Non diremos nada novo ao afirmar que, si xa é difícil vivir da literatura, resulta ciertamente imposible vivir da poesía. Penso en poetas españois contemporáneos: os primeiros que acoden á miña mente, de forma atropelada, teñen como ocupación o xornalismo (Andrés Trapiello), a empresa (Josep Lluís Aguiló), a docencia (Francisco Díaz de Castro, Guillermo Carnero) ou estiveron nun cargo público (Luís Alberto de Cuenca, Pere A. Martorell). Ou ata está o caso do gran Vicente Galego, que ata onde eu sé, traballaba nunha planta de reciclaje.

Non se vive da poesía

Iso está claro. A poesía, si seica, vívese. E isto é algo que temos que transmitir.

Como profesor en Secundaria, podo ser testemuña de como os mozos van perdendo (así, en xeral, porque sempre hai excepcións) a súa creatividade e a súa originalidad para acabar asimilando unha especie de mentalidad mercantilista e pragmática que, desgraciadametne, o ensino segue transmitindo. Si a iso unímoslle o pouco interese que suscita de seu a poesía (quero dicir, sen o resorte que poida causar algo ou alguén que a faga máis atractiva), esta non ten nada que facer contra todos os cantos de sirena que oe un adolescente hoxe en día.

E con todo, en moitas das ocasións nas que creei poesía cos alumnos obtiven resultados xeniais. Ata con eses alumnos etiquetados como “de necesidades educativas especiais”. Eles mesmos son os primeiros sorprendidos polos resultados. A semana pasada, por exemplo, lin aos alumnos de 4º uns haikus que fixeran eles mesmos en 2º, sen dicirlles quen eran os autores. Moitos só os recordaban vagamente, e agora, coa distancia do tempo, gozáronos e apreciraon, ¡sen saber que eran seus! Sigue leyendo →